جاده ی زندگی

همیشه همه جا گفتم از یه جایی به بعد در زندگیم بازه واسه رفتن...

از رفتن کسی نه ناراحت میشم نه دلگیر...

زندگیه منه کسی که ازش رفت تف هم پشت سرش نمیندازم چه برسه آب بریزم پشت سرش...

همیشه به مامانم میگم اصلا باور نکن از یه نقطه ای به بعد که من تو زندگیم از رفتن آدمها غمگین و غصه دار بشم...اونی که میره دستشم درد نکنه خداهم خیرش بده اونی که می مونه رو عزا میگیرم سرش...عزا میگیرم که یعنی لیاقت داره تو زندگیم باش یا نه...اصن چرا نمیره؟؟؟

مامانی میگه با قسمت دوم حرفات موافق نیستم همه که بد نیستن...میگم از یه جایی تو زندگیم به اونایی که می مونن و نمیرن مشکوک نگاه میکنم میگم خدایا یعنی این یکی دیگه قراره چه بلایی سرم بیاره چه ضربه ای بهم بزنه...از خوشبین بودنه زیادی ضربه خوردم ...عاقل شدم...

از من به شما نصیحت کسی که میره لیاقتش نداشتنه شما بوده...غصه ی بی لیاقتیه آدمهارو نخورین...

حواستونو جمع اونایی که وسط زندگیتونن و نمیرن بکنین...